નિત્ય વહન કરે છે
બધો ભાર દુનિયાનો
આડી અવળી ફંટાય
ઉંચી જાય નીચી જાય
અંત ના ક્યાંય દેખાય
તડકે સુકાય
ઠંડીથી થરથરે
વરસાદથી ભીંજાય
તો ય એનાથી કઈ ના બોલાય.
રોજ રોજ વધતો જતો ત્રાસ
ખોદી કાઢે લોકો ને કુરૂપ બની જાય.
ક્યારેક નવા રંગ રૂપ સજે
જો કડી નેતાના દર્શન થાય.
તેના નિત્ય સાથી વૃક્ષો
વવાય ઓછા ને ઝાઝા કપાય
વેદના દિન રાત સહેતી
ઉંહકારો કડી ના કરતી
મારે તમારે રોજ કામ લગતી
ક્યાંક રૂપાળી
તો ક્યાંક કદરૂપી
કુદરત તણા સ્નેહથી ભીંજાય
ક્યારેક ધરતી પર તલવાર કટ
ઘ બની જાય
તો ક્યારેક સીમ ખેતરની
સરહદ બની જાય
હમેશ હરખાતી લહેરાતી
એ છે રૂપાળી સડક
ડો અરવિંદ પંચાલ
૧/૦૨/૦૪
No comments:
Post a Comment